Jon Misselyn, 17 oktober 2008

Brugge heeft eindelijk een red light district. Het situeert zich in de Werfstraat, al moet je er nog niet meteen uitnodigende cocottes in het straatbeeld verwachten – alle begin is moeilijk. Zoals het een cultuurstad betaamt, word je op een geciviliseerde manier ingewijd in de wereld van het duo Kut en Lul. Dat gebeurt in het kunstencentrum De Werf door de literaire gigolo Frank Adam, die zich laat flankeren door Johan De Smet en Edwig Abrath op klavieren en een koortje met de gevleugelde naam Les Voix Erotiques de la Belgique. Adam brengt er zes van de vijftien confidenties die eerder dit jaar al in De Morgen verschenen, met puike illustraties van Klaas Verplancke.

De voorbereidingen voor deze nieuwe reeks confidenties zullen nogal wat voeten in de aarde gehad hebben. En niet alleen voeten! Zo stel ik me voor dat Frank Adam toch wel enkele van deze erotische fabels heeft moeten uittesten voordat hij ze definitief aan het papier toevertrouwde. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij ook geregeld parenclubs afgelopen, vandaar wellicht zijn taak als writer in residence in de Villa Marguerite Yourcenar op de Mont Noir, want als bekende Vlaamse schrijver kun je toch moeilijk de Acanthus of de Omega frequenteren? Hoe dan ook, het doel heiligt de middelen, en het doel was : een mooi boek schrijven en een schitterende voorstelling neerzetten. Opdracht glansrijk volbracht.

De zes confidenties die Adam in deze theatervoorstelling brengt, wijken wel behoorlijk af van de boekversies. Van de ezel (het hoofdpersonage) is er geen sprake meer en uit de fabels heeft Adam alleen de kern overgehouden. De voorstelling is ook veel grappiger, vooral omdat Adam dat ook wilde: zijn gestiek, zijn motoriek, zijn uitspraak van de verschillende talen (Frans, Duits en Nederlands) smeken haast om een schaterlach, maar beschaafd als we zijn, houden we het bij geamuseerd gemonkel.

De satirisch-filosofische benadering die hij in het boek hanteert, wordt in de theatervoorstelling omgebogen tot pure scherts, alsof hij de toeschouwer wil vragen om het allemaal niet zo extreem au sérieux te nemen. En dat werkt. Vooral ook door de relativerende muziek van Johan De Smet die een evenwicht zoekt tussen religieuze bombast en schlagerdeuntjes. Tussen de confidenties door zingen Les Voix Erotiques de la Belgique kerkelijk georiënteerde erotische gezangen vol ‘passie, pathos en absint in d’ésens van de vint’.

Adams gekoketteer met de West-Vlaamse taal draagt in grote mate bij tot het succes van deze voorstelling. Welke taal hij ook spreekt of zingt, je hoort er altijd flarden streektaal in, die de ernst van zijn betoog liederlijk ontkrachten. Tijdens de confidenties hijgen, kreunen, steunen, zuchten de dames erop los en faken ze de orgasmes dat het een lieve lust is. De teksten uit de ‘liederencyclus over liefde’ die de confidenties aan elkaar naaien, zijn geschreven in een zelfgebrouwen taaltje dat door de toeschouwers toch begrepen wordt.

Erotische fabels is een voorstelling die zó goed is dat ik ze nog wel enkele keren zou willen zien. In Brugge kan dat alleen vanavond nog en op 20 februari, al zijn we er nu al van overtuigd dat deze productie verlengd zal worden