Prijs Letterkunde Provincie West-Vlaanderen 1991

Pers

Een jong en begaafd auteur, met zonder twijfel authentieke schrijverskwaliteiten, die erin slaagt te boeien, mee te slepen, te verontrusten, te amuseren, te ontroeren.
Hij schrijft gemakkelijk, uitvoerig en stijlvol, en herinnert onmiskenbaar aan Hugo Claus.
Een bijzonder geslaagd debuut dat omwille van zijn intrinsieke kwaliteiten meteen dient bekroond te worden.
De auteur laat zich kennen als een man van weinig (overbodige) woorden, die een zeer mooie en efficiënte taal hanteert en een aparte boodschap aan de lezer richt…
(Juryverslag Prijs Letterkunde Provincie West-Vlaanderen 1991: Brigitte Raskin, Paul Jacobs, Wim Van Rooy, Nicole Verschoore, Aarnout de Bruyne)

Hier is dus eindelijk nog eens een jonge schrijver met een heel eigenzinnige stem aan het woord…
(Knack)

Adam hanteert meesterlijk de taal. Altijd is er iets dat de lezer voortdrijft, iets klams, een bizarre bijna sakrale sfeer die gelukkig tot op het einde intakt blijft. ‘Waterman’ is een grote belofte.’
(Het Nieuwsblad)

De vreemdste roman die ooit in de Vlaamse literatuur verschenen zal zijn. Frank Adam neemt ons mee in een magisch-realistische sfeer van een heel eigen soort en toon. Dit bizarre boek sleurt de lezer mee in een wereld die schoon en verloederd is, die harmonisch is in zijn getallenreeksen en wreed in zijn uitwerking.
(Het Laatste Nieuws)

De bizarre en o zo schone roman Waterman
(Geert Opsomer)

Een goed boek met fijn opgezette schaakzetten. De schrijver kan op een mooie manier spelen met woorden en personages.
(Lektuurgids)

Dit is voor mij zo’n debuutroman als Frans Pointls (weliswaar verhalen) ‘De kip die over de soep vloog’ of Connie Palmens ‘De Wetten’. Nu heeft Frank Adam wel iets meer gemeen met Connie dan met Frans. Helaas niet het enorme commerciële succes, maar wel het filosofische verwerken in een absurd melodrama dat dan ook nog eens breekt met de bestaande romanstructuur…

Het absoluut nieuwe aan Frank Adams ‘Waterman’ is dat hij op hoog literair niveau een satirische schets van het leven maakt met een humor die voor sommige Vlamingen gekunsteld moet overkomen omdat hij het verhaal situeert in een bizarre wereld à la Pirandello en Ionesco…

Net als Connie Palmen schrijft Frank Adam uit wraak tegen de pedagogie die in de lage landen blijkbaar niet zo deontologisch juist gehanteerd wordt. Iets wat Frank Adam echter op Connie Palmen voor heeft is zijn fenomenale kennis van de Nederlandse taal. Juist door het hanteren van een vernuftig taalgebruik weet hij de spitsvondigheden in het verhaal ook echt grappig te maken én te houden.
(De Vrijzinnige Lezer)

“Waterman” (roman) De Geus, Breda, 1993