Frank Adam
‘CONFIDENTIES AAN EEN EZELSOOR’

Pol Arias, Neon, radio 1 – vrijdag 14.10.05

Eerst was er de Confidentierubriek in de krant, waarin Frank Adam een aantal figuren confidenties, vertrouwelijke mededelingen, liet doen aan een ezel met één oor, daarna waren er de confidenties in boekvorm met de prachtige tekeningen van Klaas Verplancke en een paar weken geleden vertelde Frank Adam in Neon al dat er ook een theaterversie op komst was en die is intussen in première gegaan in De Werf in Brugge, Pol Arias ?

En die voorstelling, kan ik meteen zeggen, is even mooi als het boek, even verzorgd, even precieus, even pittig als die fabels in het boek.

Die mooie tekeningen van Klaas Verplancke en waarin ook leuke commentaar verwerkt zit, ook die verhalen krijgen we niet te zien in de voorstelling maar in de plaats is er wel muziek. Op het podium zitten er 4 heren in deftig pak, ze spelen viool en cello, het Johny Smets strijkkwartet, en vooraan links zit achter het keyboard, Johan De Smet, de componist van de muziek in de voorstelling.

Het is Frank Adam zelf die vertelt, denk ik?

Ja, die komt zelf de fabels uit zijn boek vertellen. Hij doet dat in een mooi pak, een soort ceremoniepak, een beetje als een heel serieuze conferencier (deftig), staand achter een microfoon, midden in een rookgordijn, in het zachte licht van gekleurde spots. En meteen wordt de toon aangegeven, letterlijk en figuurlijk, met een lied. Het lied der Confidenties, geheimen van het hart, veel te lang gespaarde smart, wordt er als refrein gezongen, terwijl de muziek van de strijkers je doet smelten.

Blijft er eigenlijk veel over van het boek?

Het materiaal van het boek is deels bewerkt voor de voorstelling. Van de vijftien confidenties uit het boek, zie je er een vijftal in de voorstelling, maar daartussen worden ook een hele reeks liederen gebracht die op één of andere manier wel verwijzen, naar die andere fabels dan, in het boek, die liederen heeft Frank Adam samen met Johan De Smet gemaakt.

Dat betekent dat het veel meer is dan zomaar een literaire voorstelling, er zit ook een behoorlijk showgehalte in.

Het moet gezegd, Frank Adam is niet alleen een fantastische verteller maar ook een verrassend goed zanger.

Dus een geslaagde aanpak ?

Wel die aanpak verast door die oorspronkelijke teksten want die zitten vol filosofische doordenkertjes, in het boek maar die blijven ook bewaard in de voorstelling.

Dankzij die geweldige vertelexpressie van Frank Adam zien we inderdaad ook hoe bijvoorbeeld de os op bezoek komt in die ezelsstal, aan de rand van de woestijn waar die ezel met dat ene oor zit.

En net wanneer die ezel een potje chocolademelk staat klaar te maken, komt die os een depressie

De fabels zijn dus nog even absurd als in het boek?

Even absurd maar uit het leven gegrepen en dat is hier ook zo gebleven. De ezel als therapeut waar de een na de ander zijn persoonlijk verhaal komt uitkotsen.

Frank Adam maakt die figuren nog levensechter door ze 100 procent herkenbaar te maken. De (h)os heeft niet toevallig een West-Vlaams accent, de filosoof die komt vertellen hoe hij de mensen haat, komt eerder uit het Antwerpse, ook al niet toevallig waarschijnlijk, terwijl dan de moppentapper die de ezel droevig maakt met zijn moppen, tot ons groot plezier een vreselijke stotteraar is.

Je hebt goed kunnen lachen, Pol?

Wel, ze zijn even belachelijk als in het boek en dat wordt hier zelfs nog wat geaccentueerd, ook al door die liedjes, die me zelf even deden denken aan die mooie liederen die Bertold Brecht ooit geschreven heeft, en waar hij via een poëtische omweg, zijn kritische blik op de maatschappij kwijt kon.
In deze voorstelling klinken die wel nooit belerend, daar zorgt de muziek van Johan De Smet voor.

En wat voor muziek is dit?

Wel, als de strijkers inzetten, komt de muziek wat klassiek of eerder salonachtig over, maar die muziek zit vol persiflages op bekende melodietjes en verteller of conferencier Frank Adam, die trouwens zelf de banjo hanteert bij het lied van de trieste mandoline (heel mooi lied trouwens), gaat af en toe zelfs in dialoog met muzikant Johan De Smet, en vanuit zijn keyboard tovert hij dan nog tal van klanken en effecten en zelfs wanneer het woord applaus te voorschijn komt.

En kwam er ook applaus van het publiek ?

Wel dat was al verzekerd door het keyboard inderdaad, maar trouwens, dat effect zegt ook veel over de toon van de voorstelling die meer dan zomaar fris en geestig is, er zitten heerlijke doordenkertjes bij, af en toe ontsnapt wel een pointe, want in het boek kan je nog even een zin herlezen, dan kan hier niet maar je krijgt er andere zaken voor in de plaats.

En ik moet zeggen, het is een uitstekend idee geweest van Rik Teunis om dit concept te bedenken, hij voert ook de regie, om vertrekkend van het boek ‘Confidenties aan een ezelsoor’ een voorstelling te maken.

een fijne voorstelling en ook een fijn boek, dat moeten we toch nog maar eens zeggen.